Δεν ξεκίνησε ως χορός αποπλάνησης στα χαρέμια του σουλτάνου, όπως συνηθίζουν να το παρουσιάζουν.
Από πού προέρχεται αυτή η τέχνη; Υπάρχουν πολλές παρεξηγήσεις γύρω από το συγκεκριμένο χορό. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι δεν ξεκίνησε ως χορός αποπλάνησης στα χαρέμια του σουλτάνου, όπως συνηθίζουν να το παρουσιάζουν.
Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει γυναικεία αγάλματα που παριστάνουν τυπικές φιγούρες του χορού οριεντάλ στη Σουμερία και στη Μεσοποταμία. Τα αγάλματα αυτά αποδεικνύουν το σημαντικό ρόλο των γυναικών στην κοινωνία και τη σημασία που είχαν η μουσική και ο χορός στις θρησκευτικές τελετές και στις κοινωνικές εκδηλώσεις.
Ο χορός Oriental υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι κάθε σπουδαίου πολιτισμού της Μέσης Ανατολής. Αιγύπτιοι, Πέρσες, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Φοίνικες και Οθωμανοί Τούρκοι ανέπτυξαν το χορό αυτό.
Η καταγωγή του χορού έχει τις ρίζες της στην ιεροτελεστία της γέννας. Η αιώνια δύναμη του χορού αυτού είναι ότι από τις απαρχές του πολιτισμού, οι άνθρωποι της Μέσης Ανατολής έχουν στο αίμα τους αυτό το χορό και τον αγαπούν πολύ. Για παράδειγμα, σε κάθε γάμο φέρνουν ένα χορευτή oriental για να ευλογήσει με το χορό του τη νύφη και το γαμπρό και να φέρει καλή τύχη.
Οι ρίζες του χορού οριεντάλ είναι οι λατρευτικές τελετές γονιμότητας του αρχαίου κόσμου. Αυτές οι τελετές λατρείας υπήρχαν σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς. Η μεγάλη Μητέρα Θεά εμφανίζεται με διαφορετικές ονομασίες, όπως Durga, Parvati, Mylitta, Isis, Ashtoreth, Astarte, Ishtar, Aphrodite, Venus, Ceres κλπ. Η λειτουργία αυτών των θεοτήτων ήταν αναπαραγωγική, με μια ευρεία παγκόσμια έννοια, ώστε να επιβεβαιωθεί ο κύκλος της ζωής. Αυτή η λειτουργία ξεκίνησε την πρακτική των χορευτών που χόρευαν σε ναούς ώστε να τιμήσουν τη γονιμότητα. Οι χορευτές αυτοί θεωρούνταν επίτιμοι πολίτες.
Στα αρχαία χρόνια, ο χορός oriental θεωρούνταν ιερός. Βοηθούσε τις γυναίκες να έχουν ένα λιγότερο επώδυνο τοκετό και ήταν απαγορευμένος για τους άνδρες να τον δουν. Στη σημερινή Αίγυπτο υπάρχει ακόμα το έθιμο ενοικίασης χορευτή σε γάμους και είναι διαδεδομένο να τραβηχτεί φωτογραφία με τα χέρια στην κοιλιά της χορεύτριας, κατάλοιπο των τελετών γονιμότητας.
Ο χορός “Raqs Sharqi” έχει τις ρίζες του στις λατρευτικές τελετές γονιμότητας της Μέσης Ανατολής και ήταν ένας χορός που ασκούνταν από γυναίκες και απευθυνόταν σε γυναίκες. Αρχικά, διδασκόταν σε κορίτσια μικρής ηλικίας για να δυναμώσουν τους κοιλιακούς τους μύες ως προετοιμασία για τη γέννηση παιδιών. Οι τεχνικές απομόνωσης των μυικών κινήσεων θέλουν πολλή εξάσκηση και έλεγχο, γιατί όσο μικρότερη είναι η κίνηση τόσο μεγαλύτερος είναι ο έλεγχος και τόσο περισσότερο ασκείται ο μυς.
Ο GUSTAVE FLAUBERT (1850) γράφει:
Οι χορεύτριες είναι ότι πιο θαυμάσιο μπορεί να δει κανείς και μόνο γι αυτές αξίζει το ταξίδι στην Αίγυπτο!
Ήταν ο διάσημος συγγραφέας EMIL ZOLA, αυτός που μετά από κάποιο ταξίδι στην Ανατολή, μίλησε πρώτος το 1880 για το «dance de ventre», χορός της κοιλιάς, που αργότερα σε άλλες χώρες ονομάστηκε «BELLY DANCE». Έρχονται όμως γνώστες και χορευτές να διαφωνήσουν, γιατί ενώ χορεύεται από την κοιλιά ως κέντρο και και με την κοιλιά ως κινητήριο δύναμη, δεν περιορίζεται σε αυτήν διότι χρησιμοποιούνται – συμμετέχουν και εξασκούνται όλα τα μέλη του σώματος. Για το λόγο αυτό θεωρείται η ιδανική γυμναστική για τη γυναίκα δεδομένου ότι:
– Δεν υπάρχει σημείο ή ακρούλα του σώματος που να μην γυμνάζεται προσφέροντας στην χορεύτρια-ασκούμενη ευεξία και καλή υγεία.
– Βελτιώνει τη φυσική κατάσταση και την μυϊκή ευαισθησία
– Τονώνει το αναπνευστικό – μυοσκελετικό και καρδιακό σύστημα.
– Αυξάνει την κυκλοφορία του αίματος όλων των ιστών με αποτέλεσμα την καθυστέρηση του γήρατος.